‘Toen ik 124 kilo woog, voelde ik me verschrikkelijk slecht’, vertelt Lisa. Ik kon niet goed meer lopen, had last van maagzuur en kon mezelf niet aankijken in de spiegel. Voor een meisje van mijn leeftijd (22) is dat een behoorlijke ervaring, want mijn leeftijdsgenoten dragen zonder enige zorgen een korte broek of een leuk jurkje. Ik wist dat er iets moest veranderen. Ik ben in 2019 15 kilo afgevallen en wilde doorzetten, maar toen kwam corona in mijn leven. In deze tijd ben ik meer dan 35 kilo aangekomen. Ik ging van 87 kilo naar 124 kilo en van maatje L naar 3XL.
Studentenvereniging
‘Ik woon in Amsterdam en zit bij een studentenvereniging. Tijdens de zomer van 2020 had ik een BBQ met een
aantal vrienden en ik had een leuk jurkje aan (in mijn gedachten) omdat het 35 graden was. Toen ik in de spiegel keek, zag ik dat het jurkje bij
mijn heupen bleef zitten en het te strak zat bij mijn borsten, waardoor die juist geaccentueerd werden. Ik voelde me verschrikkelijk maar
besloot hem toch te dragen omdat ik anders gek werd van de hitte. Ik wilde voor één keer geen lange broek en shirt aan. Tijdens de BBQ voelde ik me
erg oncomfortabel en zag ik mijn vrienden wel kijken. Ik voelde hun ogen over mijn lichaam gaan. Nou zijn het wel goede vrienden en ze zouden me
nooit vernederen maar ik voelde me toch oncomfortabel. Toen besloot ik dat er wat moest veranderen’.
Eetstoornis
‘Pas in december 2020 heb ik de stap gezet en ben ik naar de huisarts gegaan voor een verwijzing naar de Nederlandse Obesitas Kliniek. Tijdens het
voortraject ben ik te weten gekomen dat ik heb geleden aan een eetstoornis genaamd ‘binge-eating disorder’. Dat betekent dat je niet kan stoppen
met eten en alles wat je voor je hebt moet eten, zonder daarvoor te compenseren. Ik herkende mezelf hier heel goed in; alles moest altijd op wat
voor mijn neus stond en als ik een aantal lekkere dingen had gekocht in de supermarkt moest ik de volgende ochtend weer terug om nieuwe dingen te
halen. Het is gek om pas achteraf te horen dat je een eetstoornis hebt gehad. Zeker omdat dit niet als serieuze eetstoornis wordt gezien door
veel mensen, omdat je ‘gewoon wat minder moet eten, dan gaat het er vanzelf wel af.’ Die woorden doen me nog steeds pijn om te horen en ik weet nu
waarom’.
Veranderende lichaam
‘De onzekerheid zal nooit wennen. Ik heb zelf erg veel moeite gehad met mijn alsmaar veranderende lichaam. Mijn zelfbeeld verandert namelijk minder
snel dan mijn lichaam. Ik vind dit af en toe nog erg lastig als ik in de spiegel kijk en moet dan ook daadwerkelijk hardop praten om te checken of
ik dat nog wel ben. Soms krijg ik onoprechte complimenten naar mijn hoofd geslingerd, zeker nu ik wat meer aandacht krijg van jongens. Die zeggen
dan dat ik nu wel een prachtige meid ben, terwijl ik altijd mooi ben geweest (die liefde die je krijgt voor je oude ik is een prachtige
bijkomstigheid van het traject). Ik ben ermee bezig om ze te negeren, maar als onzeker meisje is het alsnog lastig om dit soort dingen te horen’.
Haalbare doelen
‘Als jonge meid ken ik geen andere leeftijdsgenoten die hetzelfde doormaken. Toch vind ik het belangrijk om één van de eerste personen te zijn die
zo’n heftige ingreep vertelt vanuit een jong perspectief. Ik was 21 toen ik de operatie kreeg. In die leeftijd zit je nog volop in je
studentenperiode en ga je vaak uit met vrienden of heb je een druk sociaal leven. Dit zal niet ophouden nadat je bent geopereerd. Het enige wat af
en toe lastig is, is het eten. Maar zodra je er een goed ritme in hebt gevonden zal dit makkelijker gaan. Loshangend vel heb ik nauwelijks, mede
dankzij mijn leeftijd. Ik ben inmiddels 54 kilo kwijt en het liefst wil ik er nog 16 af. Stel vooral kleine, haalbare doelen voor jezelf en leef in
het moment!’
