Eerlijk gezegd vond ik het een heftig traject. Vooral het geestelijke stuk vond ik pittig. Uiteraard volg je alle instructies en pas je je praktisch aan. En toch: als je lekker gekookt hebt voor je gezin, aan tafel zit en je zelf dat kleine beetje eet, dan begint die strijd in je hoofd. Het is een gewoonte waar je vanaf moet en dat duurt langer dan ik had verwacht. Ik wil nog steeds meer eten dan ik kan. Ik doe het niet, maar dat gevoel is nog niet helemaal weg. Op dat moment ga ik van tafel af, eerder dan de rest van mijn gezin. Mijn smaak is volledig veranderd na de operatie. Ik ben aan mijn maag geholpen, maar soms lijkt het alsof ze mijn tong en smaakpupillen hebben geopereerd. Drankjes met prik kan ik niet meer drinken. Daar krijg ik een opgezwollen maag van. Al die Cola Zero die ik dronk, daar kan ik me niets meer bij voorstellen.
Sporten
Vorig jaar deed ik niets aan sport. Nu sport ik drie keer per week: twee keer naar het zwembad en een keer sporten onder begeleiding van de fysiotherapeut. Mijn spieren moeten namelijk nog goed opgebouwd worden. Af en toe zak ik gewoon door mijn knieën omdat mijn spieren het niet doen. Afgelopen jaar heb ik best veel lichamelijke tegenslag gehad. Tijdens mijn gastric bypas operatie hebben ze mijn milt geraakt, waardoor ik langer in het ziekenhuis moest blijven. En ik ben met de fiets gevallen, waarbij ik mijn elleboog heb gebroken. Daar heb ik een week mee rond gelopen, voordat ik erachter kwam. Ik ben dus nog steeds niet milder voor mezelf geworden. Mijn negatieve kijk op mezelf is er ook nog steeds. Met dat binnenste, die negatieve modus, ga ik hard aan de slag. Dat ga ik nog te veel uit de weg, waardoor ik behoorlijk kribbig kan zijn. Ik vind het lastig om genoeg tijd voor mezelf te vinden met alle zorg en mijn baan. Ik werk er echter aan, dat is het belangrijkste. Op advies van de NOK coach schrijf ik bijvoorbeeld nu elke dag de positieve ervaringen op.
Reacties
Ik had verwacht meer kilo’s kwijt te raken, maar ik moet tevreden zijn. Het is net zoveel als mijn oudste dochter weegt. Eigenlijk droeg ik haar dus altijd mee op mijn schouders.
Als ik haar zie, denk ik: wauw, dat ben ik kwijt, maar als ik in de spiegel kijk, zie ik het niet. In de winkel pak ik nog steeds XXXL, terwijl ik een vele kleinere maat heb. Ik ben teruggegaan van maat 54 naar maat 42. Er waren mensen in mijn omgeving die negatief reageerden op mijn beslissing: je moet jezelf kunnen zijn of het is een vorm van aandacht vragen. Daar trek ik me niets van aan. Ik ben nog steeds dezelfde, mijn omhulsel is alleen anders. Maar gelukkig heb ik voornamelijk positieve reacties ontvangen op mijn traject. Ook van mensen waarvan ik het niet verwachtte, zoals mijn vader. Die reageerde met heel veel complimenten, dat was zo fijn.
Mijn lieve partner heeft me ook door dik en dun gesteund. Ik denk echter dat mijn moeder het meest trots is. Laatst vroeg ik haar: “Mam, waarom heb je nooit gezegd dat ik zo kolossaal was.” Ze antwoordde: “Jij bent jij, Monique, maakt toch niet uit hoe groot of hoe smal je bent.” Ze was er altijd om mij te helpen. Ze is er nog steeds, maar nu doen we vooral leuke dingen, niet praktisch. Die boodschappen heb ik al gehaald.
Medicijnen
Hoe lastig ik het traject ook vind, ik zou de operatie zo weer doen. Ik heb zoveel bereikt. Mijn apneu is weg en ik slik geen bloeddrukverlagers meer. Boven iets halen? Doe ik allemaal zelf weer. En als ik met de meiden weg ga voor een leuk uitje, hoef ik tussendoor niet meer te zitten. Ik loop nu met gemak een hele dierentuin door. Mijn jongste dochter heb ik leren fietsen zonder zijwielen, door mee te rennen. En afgelopen vakantie ben ik via 150 treden omhooggelopen. Dat zijn toch wel mijlpalen. Om mijn prestatie te vieren heb ik een vlinder tatoeage laten zetten. Komend jaar hoop ik op eigen kracht nog tien kilo kwijt te raken en ga ik verder aan de slag met mezelf. Ik kom er wel… mijn doel ga ik bereiken!
Monique, 43 jaar (-45 kg)
